2025: Από το καλό στο καλύτερο

Κείμενο για τη LiFO (αναδημοσίευση)

Μπαίνοντας στην τελευταία πράξη της χρονιάς, οι περισσότεροι από εμάς περιμένουμε με χαρά να ζήσουμε αυτή την παραμυθένια αίσθηση που δίνουν οι γιορτές. Είναι ο μήνας που παίρνουμε τις ανάσες μας, αφιερώνουμε χρόνο στους αγαπημένους μας και καταγράφουμε τους στόχους της επόμενης χρονιάς. Στόχοι –ιδανικά– καλά ζυγισμένοι, όχι πολλοί αλλά ουσιαστικοί, σχεδιασμένοι να μας πάνε ένα βήμα μπροστά. 

Η εξερεύνηση της πληρότητας

Ωστόσο, υπάρχει ένας στόχος που διαφέρει από τους υπόλοιπους, ένας στόχος που υπερβαίνει τις συνηθισμένες μετρήσεις επιτυχίας και αφορά τη βαθιά ευημερία που μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι σε κάθε στιγμή της ζωής μας, ανεξαρτήτως συνθηκών. Αυτός ο στόχος καλείται να απαντήσει σε ένα βαθύτερο υπαρξιακό ερώτημα, το οποίο θα μπορούσε να διαμορφώσει την έννοια της προσωπικής μας ευτυχίας: «Ποιες αλλαγές είναι απαραίτητες για να νιώσω πραγματικά πλήρης στη ζωή μου;».

Αυτή η σκέψη με οδήγησε σε έναν εσωτερικό διάλογο: Τι με γεμίζει; Τι μου λείπει; Πόσα από τα ουσιαστικά κομμάτια της ζωής μου παραβλέπω; Όσο περισσότερο αναρωτιέμαι, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται πως δεν είμαι ο μόνος. Το ίδιο ερώτημα μοιάζει να πλανάται στις ζωές πολλών γύρω μου. Άλλοτε το ακούω ψιθυριστά, καμιά φορά με ένταση και πολλές φορές «καμουφλαρισμένο» μέσα σε διαλόγους που επαναλαμβάνονται.

Ευτυχία χωρίς προϋποθέσεις

Συχνά φαίνεται πως η ευτυχία μας εξαρτάται από προϋποθέσεις που συνδέονται, πολλές φορές, με μεγάλα για εμάς επιτεύγματα: «Όταν πετύχω “αυτό”, τότε θα πω ότι τα κατάφερα», «όταν αποκτήσω “εκείνο”, τότε θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος», «μόλις βρω την ιδανική ισορροπία, τότε θα νιώσω πλήρης». Αυτή η στάση μάς κρατά σε μια συνεχή αναμονή για την ευτυχία, αγνοώντας τις χαρές του παρόντος και δημιουργώντας έναν κύκλο διαρκώς αυξανόμενων προσδοκιών που υπερβαίνει τις πραγματικές μας ανάγκες και παραβλέπει όσα έχουμε ήδη επιτύχει.

Παγιδευόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Αν όμως τελικά αυτά που περιμένουμε δεν έρθουν ποτέ, θα παραμείνουμε αιώνια εγκλωβισμένοι σε αυτή την αυτοματαίωση; Θα απογοητευόμαστε συνεχώς γιατί δεν φτάσαμε εκεί που ονειρευτήκαμε; 

Το τιμόνι της ζωής είναι στα χέρια μας

Όπως ο ορίζοντας, έτσι και το τέλειο, όσο προσπαθούμε να το πλησιάσουμε, τόσο εκείνο απομακρύνεται. Κι όταν φαινομενικά το αγγίζουμε, συνειδητοποιούμε ότι ήδη έχουμε θέσει νέες απαιτήσεις, νέες προσδοκίες. Έτσι, το «τέλειο» μετατοπίζεται ξανά και μαζί του παρασυρόμαστε κι εμείς. Όταν τελικά τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα έχουμε οραματιστεί, η λύση είναι απλή.

Εφευρίσκουμε πολλές φορές ένα αφήγημα που μας απαλλάσσει πλήρως από την ευθύνη, μεταθέτοντάς τη στους άλλους: στο σύστημα, στην κοινωνία, στους γύρω μας.

Η αλήθεια είναι μία: το περιβάλλον θα έχει πάντα τις ατέλειές του, και οι συνθήκες θα είναι συχνά άδικες. Όμως, το τιμόνι της ζωής μας το κρατάμε εμείς και αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι να σπάσουμε «μέσα μας» αυτόν τον φαύλο κύκλο του ανικανοποίητου. 

Πώς; Συνειδητοποιώντας πως το «καλό» του σήμερα μπορεί να γίνει η γέφυρα για το «καλύτερο» του αύριο.

Ευγνωμοσύνη για το «καλό», ρεαλισμός για το «καλύτερο»

Η ιδέα «από το καλό στο καλύτερο» είναι ένας τρόπος ζωής που απορρίπτει την ψευδαίσθηση του τέλειου και αντ' αυτού αγκαλιάζει τη σταδιακή πρόοδο: 

• Το καλό είναι το σημείο όπου στεκόμαστε σήμερα. Δεν έχει σημασία αν είναι υψηλό ή χαμηλό, αν μοιάζει με επιτυχία ή με πρόκληση. Το «καλό» είναι το θεμέλιό μας, το αποτέλεσμα των επιλογών μας, της προσπάθειάς μας και της ζωής που έχουμε χτίσει μέχρι τώρα. Αναγνωρίζοντας αυτό το «καλό», αποφεύγουμε την αυτοαμφισβήτηση. Ταυτόχρονα, είναι και το σημείο εκκίνησης για όσα θέλουμε να ακολουθήσουν. 

• Η μετάβαση προς το «καλύτερο» δεν είναι ένας απόμακρος προορισμός αλλά μια συνεχής πορεία βελτίωσης, χτισμένη πάνω σε ρεαλιστικές προσδοκίες. Κάθε μικρή νίκη στην καθημερινότητα, που επιτυγχάνεται μέσα από μικρούς, πρακτικούς και εφικτούς στόχους, ενισχύει την αυτοπεποίθησή μας και μας προετοιμάζει για μεγαλύτερες επιδιώξεις. 

Η πιο σίγουρη επένδυση

Φέτος συμπληρώνω 25 χρόνια στην αγορά εργασίας και όσο αναλογίζομαι τη διαδρομή μου, υπάρχει μία συμβουλή που ξεχωρίζω, από έναν άνθρωπο που εκτιμώ βαθύτατα και θεωρώ μέντορά μου. 

Θυμάμαι τη στιγμή που τον ρώτησα: «Ποια είναι η συμβουλή που θα μου δίνατε για να προοδεύω στη ζωή και την εργασία;» 

Η απάντησή του ήταν αποστομωτικά απλή, αλλά τόσο ουσιαστική: «Να γίνεσαι 5% καλύτερος κάθε χρόνο. Είναι η καλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου. Σταθερή, εφικτή, ανοδική και επαναλαμβανόμενη».

Δεν χρειάζονται άλματα, ούτε ανέφικτες κορυφές. Στη ζωή η πραγματική επιτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από το να εξελισσόμαστε με συνέπεια, αφοσίωση και ουσία. 
5% κάθε χρόνο.