11 προβλέψεις για το τι μπορούμε να περιμένουμε από το 2021

Χρησιμοποιώντας ως βασικά της όπλα την αναγνώριση προτύπων προκειμένου να αποκρυπτογραφήσει και να φωταγωγήσει το προς τα που κινούνται οι πολιτισμοί, οι κοινότητες και η κοινωνία γενικότερα, η Marian Salzman δημοσίευσε την πολυαναμενόμενη ετήσια έκθεσή της με τίτλο ‘Zoomsday Predictions’. Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε για το 2021; Ποιες είναι εκείνες οι βασικές τάσεις που θα προκαλέσουν αίσθηση και οι οποίες θα διαμορφώσουν την επόμενη κανονικότητα καθώς προχωράμε, ως ανθρωπότητα, στο μετά-πανδημικό μέλλον μας;

«Το βρίσκω εξαιρετικά εποικοδομητικό να εξετάζω το παρόν -και το μέλλον- μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος, διακρίνοντας προφανείς παραλληλισμούς μεταξύ του περασμένου έτους και του Y2K και, φυσικά, της πανδημίας της γρίπης του 1918. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της προσέγγισής μου για το trendspotting, το οποίο επικεντρώνεται στην αναγνώριση προτύπων- αναζητώντας σημάδια και σύμβολα ανάμεσα σε μια μεγάλη γκάμα από πηγές πληροφοριών (από παραδοσιακά ειδησεογραφικά μέσα και social media έως τη σάρωση των περιεχομένων του καλαθιού των ανθρώπων που στέκονται δίπλα μου στο μανάβικο). Με την πάροδο του χρόνου, τα μοτίβα που εντοπίζω αρχίζουν να διηγούνται ιστορίες και να ρίχνουν φως όσον αφορά το προς τα που κινούμαστε. Ακολουθούν οι προβλέψεις μου για 11 τάσεις που θα κάνουν την παρουσία τους αισθητή μέσα στους επόμενους 12 μήνες, συμβάλλοντας, σε διαφορετικό βαθμό η καθεμία, στην διαμόρφωση του new normal».

Tα νέα σημεία εστίασης

«Η επανεξέταση του τρόπου που ζούμε και των φιλοδοξιών μας θα έρθει εμφατικά στο προσκήνιο το 2021. Η πανδημία μας έδωσε το χρόνο και τον πνευματικό χώρο για να σκεφτούμε πώς ζούσαμε - και αν αυτό άξιζε τον κόπο. Γιατί πόσοι από εμάς μπορούν πραγματικά να ισχυριστούν ότι ήμασταν αληθινά ικανοποιημένοι με τη ζωή μας το 2019; Ο κόσμος μας ήταν - και εξακολουθεί να βρίσκεται - σε ευθεία πορεία σύγκρουσης με μια επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή. Ήδη προ πανδημίας ο μισός πληθυσμός του πλανήτη δεν είχε πρόσβαση σε βασική υγειονομική περίθαλψη. Η ρητορική μίσους, η πολιτική πόλωση, ο εθνικισμός και ο θυμός έχουν προκαλέσει «ρωγμές» στον κοινωνικό ιστό. Οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε υπερβολικά πολύ χρόνο κολλημένοι στις οθόνες μας (από ό,τι με το να είμαστε μαζί με τους αγαπημένους μας) ή (προ πανδημίας) κολλημένοι στην κίνηση πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από την δουλειά. Επιπλέον, τα υπερ-καταναλωτικά οικονομικά μοντέλα μας έχουν γεμίσει τις ζωές και τα σπίτια μας με προϊόντα που ούτε χρειαζόμαστε ούτε χρησιμοποιούμε, ικανοποιώντας στιγμιαία τις παρορμήσεις μας, αλλά αφήνοντας πολλούς από εμάς βαθιά ανικανοποίητους από το πως ζούμε - και ίσως ακόμη από το ποιοι έχουμε καταλήξει να είμαστε.

Η «μεγάλη παύση» του 2020 μας έδωσε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε τα πράγματα και να σκεφτούμε αν θέλουμε να διατηρήσουμε την τρέχουσα κατεύθυνση μας ή να στραφούμε προς ένα διαφορετικό μέλλον. Αυτή η παγκόσμια περίοδος ενδοσκόπησης - και η εμπειρία της ίδιας της πανδημίας - θα έχει πολλές επιπτώσεις. Η πιο άμεσα επιδραστική και εκείνη που εντοπίζω ως την μεγάλη τάση του 2021, είναι η ραγδαία άνοδος του τοπικισμού (ή, όπως το αποκαλώ, το να είσαι ‘zoomed in’).

Θα κάνουμε zoom in στην προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή, δίνοντας έμφαση σε ό,τι είναι πραγματικά απαραίτητο, καθώς επίσης και στα νέα μας ‘one places’, τους αναδιαμορφωμένους χώρους διαβίωσης που θα λειτουργούν ταυτόχρονα ως hubs για εργασία, εκπαίδευση, ψυχαγωγία, γυμναστική, δημιουργική έκφραση κτλ. Επίσης θα συνεχίσουμε να εστιάζουμε στις τοπικές ειδήσεις -μια συνήθεια που αποκτήσαμε παρακολουθώντας τις εξελίξεις σχετικά με τα κρούσματα του Covid-19. Και αυτό γιατί, περισσότερο από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν μας, θέλουμε να είμαστε ενήμεροι για το τι συμβαίνει γύρω μας και επιθυμούμε να επανασυνδεθούμε με άτομα και επιχειρήσεις που βρίσκονται στο κοντινό μας περιβάλλον»

Μια νέα αντίληψη για τον χωροχρόνο

«H εμπειρία του πως αντιληφθήκαμε -ειδικότερα στο πλαίσιο της τηλεργασίας- το πέρασμα του χρόνου κατά την διάρκεια της καραντίνας, δηλαδή ταυτόχρονα απελπιστικά αργά και εντυπωσιακά γρήγορα, έκανε τους ανθρώπους και τις εταιρίες να επαναξιολογήσουν τις παραδοσιακές προσεγγίσεις για το χρόνο και τον τόπο. Μήπως ήρθε η ώρα να αποσυρθεί το παρωχημένο ρολόι- κατάλοιπο της αγροτικής κοινωνίας και στην θέση του να αναδειχθεί μια 24/7 εβδομάδα εργασίας εντός της οποίας τα άτομα προγραμματίζουν εξατομικευμένες ατζέντες- διαμορφώνοντας την επαγγελματική ζωή, την κοινωνική ζωή και τον ελεύθερο τους χρόνο σε εκείνες τις ώρες που τους ταιριάζουν καλύτερα; Μήπως βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο στάδιο πριν την επίσημη οριοθέτηση της τετραήμερης εβδομάδας εργασίας, με τις λιγότερες αλλά ‘εξυπνότερες’ ώρες να λειτουργούν ως το απόλυτο boost παραγωγικότητας;»

Η έμφαση στο «Μαζί»

«H πανδημία έχει κάνει αρκετούς ανθρώπους να αισθανθούν, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, ότι ανήκουν σε μια ευρύτερη κοινότητα. Με τον περιορισμό της φυσικής επαφής επί τόσους μήνες, αισθανθήκαμε πιο έντονα ότι αυτό είναι που μας λείπει και έτσι έχουμε κινηθεί προς την εύρεση εμπειριών που μπορούμε να μοιραστούμε. Οι selfies επισκιάζονται από τα video chats μεταξύ φίλων και οικογενειών. Ενώ, και στις επιχειρήσεις, βλέπουμε μια νέα έμφαση στο «Μαζί» μέσω Zoom, Teams και άλλων αντίστοιχων πλατφόρμων. Οι εργαζόμενοι μπορεί να εκτιμούν τα οφέλη της εργασίας από το σπίτι αλλά, από την άλλη, συνειδητοποιούν ότι χάνουν τις προσωπικές αλληλεπιδράσεις ενός κοινόχρηστου φυσικού χώρου. Οι εταιρείες φροντίζουν να καλλιεργούν και να δικτυώνουν τους ανθρώπους τους, με τακτικά check-in και virtual δραστηριότητες που προορίζονται στο να τους φέρουν πιο κοντά. Καθώς οι social distancing περιορισμοί συνεχίζονται (είτε είναι αυτοεπιβαλλόμενοι είτε όχι), ξαφνικά επιθυμούμε ακόμη περισσότερο να είμαστε μαζί - ακόμη και καθώς προσαρμοζόμαστε  στο να ζούμε χωριστά.

Αυτό που περιμένουμε να δούμε το 2021 είναι μια επαναξιολόγηση, εκ μέρους πολλών ανθρώπων, των κοινωνικών τους κύκλων, εστιάζοντας λιγότερο στην εγγύτητα και την ευκολία και περισσότερο στην οικειότητα και στην ουσιαστική σύνδεση. Ενώ είμαστε επίσης συνολικά πιo συνειδητοποιημένοι όσον αφορά τη διασύνδεση των λαών του πλανήτη, κατανοώντας ότι καμία χώρα δεν θα είναι ασφαλής από αυτόν τον ιό έως ότου όλες οι χώρες είναι ασφαλείς. Μια τάση για συνεργασία που ήταν ήδη εμφανής, ακόμη και πριν από την κρίση του Covid-19, μεταξύ φαρμακευτικών εταιρειών και επιστημόνων»

Επιστροφή στην αυθεντικότητα

«Ποιο θα κυριαρχήσει; To «πραγματικό» ή το ψηφιακό; Ίσως τελικά αυτό που θα επικρατήσει είναι ένας εξυπνότερος συνδυασμός των δύο κόσμων, καθώς συνειδητοποιούμε όλα όσα θα χάναμε αν αποφασίζαμε να κινηθούμε εντελώς ψηφιακά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τηλεργασία, με αρκετούς εργαζόμενους να βλέπουν πως, πέρα από τα πλεονεκτήματά, έχει και κόστος με τις  ώρες εργασίας να τείνουν να αυξάνονται καθώς το όριο μεταξύ χώρου εργασίας και σπιτιού εξαφανίζεται. Για αυτό και, παρότι συνεχίζουμε να εξελίσσουμε τα ψηφιακά μας όρια, θα επιδιώξουμε να επιστρέψουμε πίσω σε οτιδήποτε χειροπιαστό, όπως π.χ. να καλλιεργούμε λαχανικά στην αυλή ή να εκτιμούμε τα πράγματα που μπορούμε να αγγίξουμε: χειροποίητα έπιπλα, χειροποίητα ρούχα και απλά γεύματα, φτιαγμένα από φρέσκα υλικά.

Μια συνολική αυξημένη εκτίμηση του πραγματικού, συμπεριλαμβανομένου πατροπαράδοτων αξιών του παρελθόντος όπως η ακεραιότητα και η αυτάρκεια. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι η πνευματικότητα θα καταφέρει τελικά να ξεπεράσει ως αξία την δημοσιότητα, καθώς οι άνθρωποι θα έχουν ολοένα και μικρότερη ανεκτικότητα απέναντι σε οτιδήποτε ανούσιο. Τέλος, το social distancing που είναι απαραίτητο λόγω της πανδημίας, θα κάνει την τάση για οτιδήποτε αναλογικό να πολλαπλασιαστεί, με πολύ περισσότερους να προχωρούν σε αποτοξίνωση από τα social media ή και να απομακρύνονται εντελώς από αυτά»

Η εποχή των drones

«Στο αποκορύφωμα των lockdown, ποιος δεν θα ήθελε να μπορεί να στείλει το προσωπικό του drone ή android σε ένα τοπικό μανάβικο για να προμηθευτεί τα εφόδια της εβδομάδας; Είναι αλήθεια ότι κινούμαστε προς την αυτοματοποίηση της εργασίας εδώ και αρκετό καιρό, αλλά αυτή η πανδημία μπορεί να αποδειχθεί ένας πανίσχυρος επιταχυντής καθώς υπενθυμίζεται στις επιχειρήσεις ότι οι ανθρώπινοι υπάλληλοι αποτελούν ένα σημείο αδυναμίας. Επιδιώκοντας να αντιμετωπίσει αυτήν την ευπάθεια, δημιουργήθηκε ένα αυτοματοποιημένο παντοπωλείο σε ένα νοσοκομείο στη Γουχάν τις πρώτες μέρες της πανδημίας, ενώ χρησιμοποιήθηκαν drones για να παραδώσουν ιατρικά εφόδια και test kits για covid-19 στην Ισπανία, την Ινδονησία και την Κίνα. Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη και οι αλγόριθμοι αναπτύσσονται ευρύτερα σε μια ολόκληρη γκάμα εργασιών που πραγματοποιούνται σήμερα από ανθρώπους, γίνεται ολοένα και λιγότερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας αυτό που ο ιστορικός Yuval Noah Harari χαρακτήρισε ως «η άχρηστη τάξη»: άνθρωποι που θεωρούνται άχρηστοι από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν πλέον να βρουν δουλειά»

Έσω ετοιμοπόλεμοι 

«H πανδημία έχει αυξήσει τον αριθμό των ανθρώπων που αναζητούν την ασφάλεια της συγκέντρωσης αποθεμάτων και της προετοιμασίας για την επόμενη κρίση. Θα δούμε, επίσης, την περαιτέρω επέκταση της τάσης για αυτάρκεια. Οι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται πιο συνδεδεμένοι με τη φύση και τη γη. Ζηλεύουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως τον πιο απλό τρόπο ζωής των περασμένων γενιών. Επιδιώκουν να ελέγξουν την ποιότητα του τι τρώνε και τι πίνουν, παράγοντας το οι ίδιοι. Θέλουν να αποσυνδεθούν από το διαδίκτυο προκειμένου να κάνουν κάτι «πραγματικό». Πρόκειται για ήδη υπάρχουσες τάσεις που έχουν αποκτήσει, λόγω Covid-19, μια πιο επείγουσα διάσταση.

Το ίδιο που συμβαίνει με την τάση για DIY επιδιορθώσεις και την απόκτηση πρακτικών δεξιοτήτων. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας και όχι να βασιζόμαστε σε άλλους που μπορεί να μην είναι εκεί όταν τους χρειαστούμε. Αυτή η τάση για αυτάρκεια (με εστίαση στην βιομηχανοποίηση ως εθνική προτεραιότητα) θα αυξηθεί και σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, καθώς η πανδημία έφερε στο φως κενά στην παραγωγική αλυσίδα-όπως π.χ. η εξάρτηση από την Κίνα για κρίσιμα ιατρικά εφόδια»

Επαναπροσδιορίζοντας το τι είναι ουσιώδες

«Η υπαρξιακή απειλή του Cοvid-19 θέτει υπό αμφισβήτηση την καθιερωμένη ιεραρχία των ανθρώπινων αναγκών. Με περισσότερους ανθρώπους από ποτέ να εργάζονται και να παρακολουθούν μαθήματα από το σπίτι, τι σημαίνει το να είσαι «προνομιούχος» το 2021; Είναι η καθολική ευρυζωνική σύνδεση - και οι συσκευές που έχουν πρόσβαση σε αυτή - πολυτέλεια ή αναγκαιότητα; Ποια οφείλει να είναι η βάση των προσδοκιών μας όσον αφορά την υγιεινή και την δημόσια υγεία σε μια εποχή που οι πανδημίες εξαπλώνονται γρήγορα και θανατηφόρα μέσω κοινοτήτων και χωρών;

Τα γεγονότα του 2020 έφεραν στο επίκεντρο ανισότητες του πλούτου και της συνδεσιμότητας που για πολύ καιρό θεωρούνταν δευτερεύουσας σημασίας, με όλο και περισσότερους ανθρώπους να συσπειρώνονται γύρω από την πεποίθηση ότι η κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει δεν λειτουργεί πλέον για πολλούς από εμάς. Η τραγική ειρωνεία του πράγματος είναι ότι, παρότι πλέον αναγνωρίζουμε τις υπάρχουσες ανισότητες και επιθυμούμε να τις μειώσουμε, γνωρίζουμε ότι νομοτελειακά αυτές θα επιδεινωθούν καθώς οι επιπτώσεις της πανδημίας αυξάνουν τα ποσοστά ανεργίας- όπως ακριβώς γνωρίζουμε ότι η κλιματική αλλαγή θα επηρεάσει δυσανάλογα τους φτωχούς.

Το 2021 αναμένουμε επίσης να δούμε αυξημένη κοινωνική υποστήριξη για θέματα φυλετικής και οικονομικής δικαιοσύνης και για πιο ισότιμη κατανομή πόρων, καθώς επίσης και σοβαρές συζητήσεις για έννοιες που κάποτε θα είχαν απορριφθεί ως ριζοσπαστικές, όπως ένα καθολικό βασικό εισόδημα»

Το internet ως σωτήρια λέμβος

«Η πανδημία ήταν το πρώτο παγκόσμιο stress test για το internet ως μια υπηρεσία κοινής ωφέλειας που επιτρέπει τη σύγχρονη ζωή όπως την γνωρίζουμε. Και, μέχρι στιγμής, έχει πάρει άριστα. Για περισσότερο από μια δεκαετία, συζητάμε για το πώς θα μπορούσε το διαδίκτυο να χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση και την αναδιάρθρωση ορισμένων βασικών υπηρεσιών. Υπήρξαν κάποια πειράματα και δοκιμές, αλλά χρειάστηκε η πανδημία για να γίνει αυτό κοινή πρακτική. Ο Covid-19 ανάγκασε τις εταιρείες να δεχτούν να δουλεύουν οι υπάλληλοί τους από το σπίτι ως μια καλύτερη εναλλακτική λύση από το να μην δουλεύουν καθόλου. Και διαπίστωσαν ότι το πείραμα λειτούργησε σε τέτοιο βαθμό που πλέον, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι, αναζητούν τρόπο να εξελιχθεί αυτό σε μόνιμη πρακτική. Το πραγματικό ερώτημα αυτή την στιγμή δεν είναι το ποιες πτυχές της ζωής μας μπορούν να μεταφερθούν online, αλλά το ποιες δεν μπορούν.

Φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος που έχει να κάνει με τα αναπάντητα ερωτήματα για την αναλογία κόστους-οφέλους της τεχνολογίας που θα μεγεθύνονται όσο περισσότερο πιο ψηφιοποιημένη και εξαρτημένη από το internet γίνεται η ζωή μας. Ενδεχομένως, μάλιστα, αυτό να γεννήσει μια τάση σεμιναρίων για ενήλικους στα οποία θα διδάσκονται όλες εκείνες τις πρακτικές δεξιότητες που κάποτε οι υπεύθυνοι γονείς μάθαιναν στα παιδιά τους».

Oι εταιρείες ως παράγοντας αλλαγής  

«Η πανδημία ήρθε να εντείνει μια τάση που ήταν εμφανής ήδη από την εποχή του Y2K, την μετατόπιση δηλαδή των προσδοκιών του κοινού από τις κυβερνήσεις και τις ΜΚΟ στις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι άνθρωποι, καταρχάς, εμπιστεύονται τις επιχειρήσεις για να τα φέρουν εις πέρας. Σύμφωνα με το φετινό Edelman Trust Barometer, οι επιχειρήσεις καταλαμβάνουν την πρώτη θέση όσον αφορά την ικανότητα ενός θεσμού να είναι καλός σε αυτό που κάνει, με μια διαφορά 54% σε σχέση με τις κυβερνήσεις (64% σε σχέση με 10%). Σε τελική ανάλυση, μια επιχείρηση που δεν λειτουργεί σωστά, είναι πιθανό να χάσει έδαφος ή να εξαγοραστεί από μια άλλη που ξέρει πως να επιτελεί το έργο της καλύτερα.

Πως συνδέεται, ωστόσο, αυτό, με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ευρύτερης κοινωνίας; Την εποχή που η δημιουργία «αξίας για τους μετόχους» ήταν η πρωταρχική αποστολή των Διευθύνοντων Συμβούλων, η εταιρική-κοινωνική ευθύνη ήταν στην καλύτερη περίπτωση δευτερεύουσα προτεραιότητα για τις επιχειρήσεις. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ωστόσο, νέες γενιές ανώτερων στελεχών και εργαζομένων έχουν αναδιαμορφώσει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των εταιριών. Επιπλέον οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν καταστήσει τις επιχειρήσεις πολύ πιο διαφανείς, με τους καταναλωτές να θεωρούν ότι μπορούν να επηρεάσουν τις συμπεριφορές τους πολύ περισσότερο από ότι μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές των κυβερνήσεων.

Η πανδημία, για αρκετούς παρατηρητές, ήρθε να κάνει ακόμη πιο εμφανείς τις διαφορές στην ικανότητα διαχείρισης προβλημάτων μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Στην αρχή της πανδημίας, κάποιες κυβερνήσεις και οργανισμοί δημόσιας υγείας επικρίθηκαν γιατί είτε άργησαν να αναλάβουν δράση είτε δεν ήταν αποτελεσματικοί. Ταυτόχρονα, μια σειρά από μεγάλες και οι μικρές επιχειρήσεις, ανέλαβαν άμεσα δράση για να παράγουν αναπνευστήρες και εξοπλισμό ατομικής προστασίας και να επικοινωνήσουν στο κοινό ένα μήνυμα συντροφικότητας και ελπίδας. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Είμαστε εδώ και θα ξεπεράσουμε όλο αυτό μαζί».

Οι εταιρείες φαίνεται να αποτελούν την καλύτερη, πιθανώς, ελπίδα μας για την εύρεση λύσεων σε ζητήματα ζωής και θανάτου όπως η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες και η παγκόσμια κρίση υγειονομικής περίθαλψης. Από τους θεσμούς που έχουν την ικανότητα να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, οι επιχειρήσεις έχουν τη μεγαλύτερη ελευθερία να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, χωρίς να επηρεάζονται από τους εκλογικούς κύκλους.  Επίσης έχουν ευρύ πεδίο για την ανάληψη έργων μεγαλύτερης κλίμακας που ωφελούν τόσο τα δικά τους συμφέροντα όσο και εκείνα της κοινωνίας γενικότερα»

Επανεξετάζοντας την πρωτοκαθεδρία των πόλεων

«Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, το 2020 ήρθε και έθεσε ένα ερωτηματικό σχετικά με την αστικοποίηση και τη σταθερή μετανάστευση ανθρώπων σε πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές. Περίπου το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρείται σήμερα αστικό και, για τις ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, η έλξη των πόλεων εξακολουθεί να είναι ακαταμάχητη. Για τους κατοίκους, όμως, ορισμένων από τις μητροπόλεις των αναπτυγμένων χωρών, η πανδημία έχει πυροδοτήσει μια επανεκτίμηση των σχετικών πλεονεκτημάτων των πόλεων σε σχέση με τις λιγότερο κατοικημένες περιοχές.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, τα πλεονεκτήματα των πόλεων (πολιτισμός, γαστρονομία, shopping, εκπαίδευση, ευκαιρίες απασχόλησης και πολλά άλλα) μετατράπηκαν σε μειονεκτήματα καθώς οι κάτοικοι βρέθηκαν περιορισμένοι στα σπίτια τους. Αντιμέτωποι με τη ζωή υπό καθεστώς lockdown για το ορατό μέλλον, ορισμένοι κάτοικοι των πόλεων έχουν αρχίσει να αναζητούν ενναλακτικές επιλογές. Ποιος ο λόγος να εργάζεσαι από το σπίτι σε ένα μικρό διαμέρισμα όταν μπορείς να μεταφερθείς κάπου πιο κοντά στην φύση και με περισσότερο χώρο;

Μην, υποτιμάτε, ωστόσο, την διαχρονική γοητεία των πόλεων, οι οποίες έχουν επιβιώσει από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Βραχυπρόθεσμα, μπορούμε να περιμένουμε τη συνέχιση της τάσης της μετακόμισης σε απομονωμένες τοποθεσίες. Μακροπρόθεσμα, οι πόλεις θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέους τρόπους για να προσελκύσουν κατοίκους, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων χώρων πρασίνου, πιο προσιτών κατοικιών και εξυπνότερων υποδομών. Με την ίδια την λειτουργία τους  πιθανότατα να εξελίσσεται προς την κατεύθυνση του να αποτελέσουν κόμβους νεανικής επιχειρηματικότητας, δημιουργικότητας και τέχνης»

Η συμφιλίωση με την αβεβαιότητα

«Το 2020 ήταν γεμάτο από αβεβαιότητα και από μια αίσθηση απαγκίστρωσης από τον τρόπο που ζούσαμε προ πανδημίας και από την αίσθηση της κανονικότητας. Ίσως, στην πραγματικότητα, η ζωή δεν είναι τώρα περισσότερο αβέβαιη από ότι υπήρξε πάντοτε. Σε τελική ανάλυση, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την εποχή που ολόκληροι πληθυσμοί απείχαν μία ή δύο κακές σοδειές μακριά από την πείνα - όπως συμβαίνει ακόμα σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Ίσως αυτό που είναι διαφορετικό σήμερα είναι ότι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τους πιθανούς κινδύνους ως άτομα και οικογένειες και όχι ως κοινότητες. Ίσως αυτό το οξύ αίσθημα αβεβαιότητας να έχει να κάνει τελικά με την ψευδή αίσθηση ελέγχου που πολλοί από εμάς νιώθαμε εδώ και δεκαετίες.

Τα περισσότερα από τα προβλήματα που προκαλούν τη σημερινή αβεβαιότητα δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Ίσως ο Cοvid-19 τεθεί υπό έλεγχο, αλλά τι γίνεται με την επόμενη πανδημία; Έχω την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι θα αναζητήσουν τρόπους για να προστατευτούν έναντι μελλοντικών κινδύνων, επιλέγοντας από ασφαλέστερες επενδύσεις και συστήματα ασφαλείας για το σπίτι μέχρι έναν απλούστερο τρόπο ζωής ή δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην αποταμίευση.

Καθώς οι επιπτώσεις από αυτή την κατάσταση του διαρκούς άγχους γίνουν περισσότερο εμφανείς, αναμένεται να αυξηθεί η επένδυση - από την πλευρά των ατόμων, των εταιρειών και των κυβερνήσεων - στη συναισθηματική και την ψυχική υγεία. Κάτι ακόμη που αναμένεται να συμβεί είναι η μεγαλύτερη εστίαση στη διδασκαλία της ανθεκτικότητας. Αυτό θα το δούμε τόσο σε επιχειρηματικό επίπεδο - με τους εργοδότες να επανακαταρτίζουν τους εργαζομένους για να προσαρμοστούν σε μια σειρά πιθανών μελλοντικών καταστάσεων – όσο και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς τα σχολεία και οι οικογένειες θα δώσουν προτεραιότητα στην επιμονή και το πείσμα παράλληλα με τη δημιουργικότητα και την κριτική σκέψη».

Ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ένα ανελέητα βαρετό και προβλέψιμο 2021.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την αναφορά ΕΔΩ